Pink Floyd

łosoś bez rąk

Muszę tu coś napisać, bo oszaleje.
W ogóle oszaleje... "The Wall" obejrzałam w poniedziałek, ale ten film nie daje o sobie zapomnieć... nie daje człowiekowi spokoju! Te obrazy wciąż są w mojej głowie, niektóre wywołuje lęk, inne zniesmaczenie, a jeszcze inne zachwyt... bezradność... ból ... szaleństwo. Wszystko na raz. Owszem. Odważyłam się kilkakrotnie wcisnąć "play" i włączyć chociaż samą muzykę, ale szybko musiałam dać sobie spokój, bo od razu przed oczami przewijają mi się znajome obrazy i film znowu mnie "nawiedza".
To chore, ale fascynujące.
Zresztą takie jest "The Wall". Chore, ale fascynujące. Cudowne, ale pełne skrajności. W gruncie rzeczy sama nie wiem po co to piszę. Chyba, żeby wyrzucić z siebie resztę wrażeń, które mi zostały. Przez cały ten tydzień chodziłam jak śnięta, jakbym dostała obuchem w głowę. O. Czułam się jak ryba, którą ktoś brutalnie wyciągnął z wody. Albo jakbym się ponownie urodziła na świecie, który nie jest już taki piękny i kolorowy jak przedtem. Pełno w tym obrazie niejasności, pełno wątków, pełno fragmentów, które potrafią zniewolić widza do tego stopnia, że już zawsze będzie pamiętać o chodzących młotkach czy maszynce do mięsa (bynajmniej nie takiego jakie jadamy zazwyczaj, moi mili). Brrr. Dreszcze. Cholerne dreszcze, przechodzą mnie kiedy to piszę. Siedzę w ciemnym pokoju, jestem tylko ja i klawiatura. Pudełko z filmem leży tuż obok. Przyciąga mnie jak magnes, ale nie mogę dać się zwariować. Za późno już na słabości, nie dziś, nie teraz... Bo to wszystko powróci. Ten strach, ten histeryczny strach i potoki łez jakie wylałam podczas seansu.
Czy ja jestem nienormalna? Tak. Jestem. Na "The Wall" płakałam bardziej niż wszystkie dziewczyny razem wzięte na premierze "Titanica". Bałam się bardziej niż na najgorszym horrorze i przeżywałam "wydarzenia" w życiu Pinka, tak jakbym to ja była na jego miejscu. Jakbym budowała mur, a potem próbowała się przez niego przedostać do tego z dawna odrzuconego świata. Nawet teraz słyszę "In the Flesh", ironizuje sobie w myślach głosem, który znam z płomiennej przemowy w filmie. To już jest obsesja.
Nie rozumiem.
Chciałabym, ale boję się wgłębić w ten psychodeliczny nastrój, poznać tajemnicę jaką niesie ze sobą obraz i dźwięk, które zlewają się tu w jedną całość. Po prostu niejasne są dla mnie moje własne motywy. Co chcę osiągnąć?...
Odpowiem sobie? Nie, nie potrafię. Teraz wszystko stało się trudniejsze, muszę wybierać. Po cholere wciskałam przycisk?! "Welcome to the movie". A tak ładnie brzmiało. Takie miłe skojarzenie z "Wish You Were Here"! A obecnie nic nie jest takie jak przed tygodniem.

Ale to niemożliwe bym zrezygnowała z "The Wall". Ta "ryzykowna forma terapii" po doświadczeniu cząstki magii "The Dark Side of the Moon" jest jedyną jakiej teraz pragnę. Pokochałam ten film całym sercem, jest genialny. Myślę, że tak naprawdę nie przydadzą się tu żadne recenzje i opisy. Moje słowa nie mają tu większego znaczenia. Dzielę się nimi tylko ze względu na mój stan... Bo muszę. Ot tak...

Pozdrawiam.
K_F

Z.U.A. Forumowiczka

Twoj opis to najlepsza recenzja, jesli ktos jeszcze nie widzial.Filmy, muzyka etc. bylyby bez sensu, gdyby nie wywolywaly w nas silnych uczuc(choc nieliczne to robia)Temu udaje sie to swietnie.Pamietam, ze jak ogladalam to nie moglam oderwac oczu od ekranu...no i ta maszyna do mielenia miesa...

łosoś bez rąk

Maszyna do mielenia, młotki, animacje, wrzaski, jęki, śmiechy/chichoty, krew, MUZYKA.
Dosłownie wszystko. Zastanawia mnie czy jakikolwiek film przed "The Wall" wywarł na mnie takie wrażenie, albo czy jakiś zdoła pobić emocje i uczucia, którymi poraża obraz i dźwięk wizji Parkera i Watersa. Myślę, że nie.

Paprykowa Rewolucja

Obersturmbannführer

ja rowniez po raz kolejny ogladalem ten film... tego sie nie da opisac... to trzeba przezyc, trzeba poczuc sie Pinkiem... trzeba wraz z nim krzyczec "Next time, Fuckers!"... razem z nim trzeba przechodzic przez wizje... trzeba golic sobie brwi... trzeba bac sie mlotkow, trzeba byc mlotkiem... to jest "cudownie nietrzezwy obraz rzeczywistosci widziany oczami czlowieka nie radzacego sobie z zyciem"... i mozna to podsumowac cytatem z piosenki finalowej

"Crazy.
Toys in the attic, I am crazy.
Truly gone fishing.
They must have taken my marbles away.
Crazy. Toys in the attic, he is crazy."

ten cytat moim zdaniem najtrafniej oddaje caly klimat filmu

łosoś bez rąk

A ja to pisałam już wielokrotnie, nie tylko tu i nie tylko w tym wymiarze, ale powtórze raz jeszcze - Roger Waters, jest, owszem, palantem, ale to geniusz i największy z poetów rocka! O! Amen!

EDIT/NEWS:

Słyszeliście już o tym?

[link widoczny dla zalogowanych]

Ja zamówiłam już bilety - wybieramy się z MissKiedis Very Happy